PLN – polski złoty w oznaczeniu międzynarodowym, to oznaczenie waluty, obowiązującej w Polsce. Jednak nawet w XX wieku w Polsce płacono nie tylko złotówkami. Za czasów zaborów w każdej z trzech części kraju płacono walutą zaborcy – na wschodzie rublami, a na zachowanie markami niemieckimi. Po pierwszej wojnie światowej walutą obowiązującą stały się marki polskie, które wkrótce poległy w walce z inflacją. Zatem reforma Grabskiego miała na celu nie tylko zdławienie inflacji, ale także, a może przede wszystkim, wprowadzenie nowej waluty – polskiego złotego. Jako waluta polski złoty dosyć szybko się umocnił i przetrwał czas także drugiej wojny światowej. Po 1945 roku i po wprowadzeniu ustroju socjalistycznego w Polsce, polski złoty utracił swoją moc. Dało się to zaobserwować między innymi w przypadku próby zakupu walut wymienialnych, gdy 10-15 dolarów czy marek niemieckich kosztowało tyle, co miesięczna pensja. Po 1989 roku uwolniono sztucznie utrzymywany przez prawie 50 lat kurs złotówki do walut. Wkrótce też, także z powodu galopującej inflacji, należało wprowadzić potrzebne reformy, aby umocnić złotówkę. W 1995 roku Hanna Gronkiewicz – Waltz, ówczesny prezes Narodowego Banku Polskiego, zarządziła denominację, wskutek której stare 10 000 złotych zamienionych zostało na 1 złoty według nowych kryteriów.